Ellen

“Donderdag is Tinekedag”

“Ben je er klaar voor”, informeert vrijwilliger Ellen bij Tineke. Ja, helemaal. Cliënt Tineke ziet er met haar papieren muts met palmbomen feestelijk uit vandaag. “Ze draagt altijd dit soort mutsen. Dat vindt ze leuk. Vraag me niet waarom. Elke week op vrijdag maakt de leiding een nieuwe. Dan wordt ze ook geschminkt”, vertelt Ellen. Dan gaan ze naar buiten, richting winkelcentrum Schelfhorst, de Primera in, waar ze hartelijk worden begroet door een medewerker: “Ha, ben je er weer. Wat een mooie muts heb je op.” Ze maken een rondje door de winkel. Hier kan dat; de gangpaden zijn breed, breed genoeg voor een rolstoel. Daarna zetten ze koers naar supermarkt Dirk. Ellen, terwijl ze Tineke voortduwt: “We gaan steevast elke donderdag een kop koffie drinken en een stuk wandelen. Ik hoop dat ik dit nog heel lang mag doen”. Op Tinekes woongroep kennen ze Ellen ook allemaal. Ze is er ten slotte al jaren kind aan huis. “Als ik binnenkom, wil de één wat vertellen, de ander een knuffel. Als we binnen blijven omdat het weer te slecht is, ben ik er voor iedereen een beetje. Tineke vindt dat niet erg.”

Tinekes klanken zijn voor Ellen woorden. “Ik weet niet altijd alles. Af en toe moet ik gokken, maar dan merk ik vanzelf wel of het goed is. We hebben wel echt een klik, ja. Meteen al. Hoe dat komt, weet ik echt niet. Ook met haar zus heb ik dat. Het contact is goed. Laatst toen Tineke was gevallen, kreeg ik van haar een appje dat Tineke haar pols had gebroken. Dat is dan fijn om te weten.”

Het klikte meteen

Het klikte meteen tussen Ellen en Tineke, bewoonster van Den Alerdinck 8 in Almelo. “We zijn zelfs op dezelfde dag jarig.” Twaalf jaar geleden ontmoetten ze elkaar voor de eerste keer. Sindsdien is donderdag dus Tinekedag. Week in, week uit, een enkele keer uitgezonderd en vakanties daargelaten. De werkgevers die ze de afgelopen jaren had, gaven haar stuk voor stuk zonder enig probleem op donderdag een vrije dag. “Bij Ikea bijvoorbeeld vonden ze het echt heel bijzonder dat ik dit doe.” Inmiddels werkt Ellen als wijkverpleegkundige in de thuiszorg.

Vrijwilligers gezocht

Ellen reageerde destijds op een krantenadvertentie waarmee een vrijwilliger werd gezocht voor de administratie van een dierenasiel. Toen ze op gesprek kwam bij de vrijwilligerscentrale bleek de vacature voor het asiel al te zijn vergeven. Haar oog viel daar op mappen waar ‘Begeleiding verstandelijk gehandicapten’ op stond. Ze bleken op zoek naar een vrijwilliger die met bewoners van de ColckHof wilde gaan zwemmen op donderdag. Eén van die bewoners was Tineke. Ze hebben jaren samen gezwommen totdat het zwembad van de ColckHof werd gesloten. Het zwemmen is vervangen voor het wandelen en dat doen ze dus nu elke donderdag. “Het is nog steeds heel leuk om te doen, maar vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend. Het is ook geen verplichting, maar er wordt wel op je gerekend”, vindt Ellen.